Ehm... ::Hermione::

BROKEN BOY
There's something else, behind those trouble gray eyes

Ik rende de laatste hoek om, en zag daar gelukkig al de deur. Ik was veel te laat, wat niet de eerste keer was. Toen ik naar binnen liep, keek iedereen op, maar toen ze me zagen keken ze niet verbaast. Ze waren onderhand wel gewend dat ik te laat was. Professor McGonogall keek me aan, en zei: ''Moet ik Meneer Malfoy misschien in een klok veranderen? Kom je dan misschien wél een keer op tijd? Ik zuchtte en antwoorde. ''Dat lijkt me van niet.'' Ze keek me hoofdschuddend aan, en wees naar de enig overgebleven plek. Ik zuchtte nog dieper toen ik zag dat het naast Hermione was. Met een plof ging ik zitten, en met een klap legde ik het boek neer. ''Allemaal naar pagina 67! Vandaag leren we hoe je iets of iemand in een andere gedaante veranderd. In dit geval in een dier. je focust je op je werkpartner, denkt na over het dier, En vooral een klein dier! Dus geen olifant, maar ook geen mier'' Zei McGonogall luid. ''De spreuk die jullie gaan gebruiken gaat als volgt. ''Vera Verto'' Ik gaapte even. ''Jullie werken met degene die naast je zit.'' Ik zuchtte toen ze dat zei. ''Ga allemaal staan'' Riep de professor nog even. Ik stond op, en zei onverschillig. ''Ga jij maar eerst.'' Ik probeerde haar niet aan te kijken, maar toch keek ik af en toe een fractie van een seconde naar haar.

Waarom moest ik met háár? Ik bedoel, ik ging nog liever met dat joch dat altijd uit zijn neus vrat. Nouja, dat ook weer niet, maar wat ik bedoel was, dat er genoeg andere waren waarmee ik samen kon. Waarom nou met Hermione Granger? WAAROM!? ”Mij best.” Had ik vaagjes gehoord naast me toen ik uit mijn gedachte was gewekt. Opeens voelde ik mijn ogen zwart wit worden. Ik kromp, en niet zo een beetje! Voor ik het door had, had ik een witte vacht, een staart, en stond ik op vier poten, ehm, benen. Whatever. Ik dacht even; ''OMG!'' Ik begon paniekerig te schreeuwen. ''Maak me terug! STRAKS PAKT DIE KAT ME!'' Ik hield opeens mijn mond, toen ik hoorde dat er enkel gepiep uit mijn bek kwam. ”Goed gedaan Hermione” Hoorde ik McGonogall. ''GOED? GOED?! DIT IS ALLES BEHALVE GOED!'' Piepte ik weer hard. ''Om degene weer terug te veranderen, is erg simpel. Je hoeft enkel de simpele spreuk 'Verto Vera' Te gebruiken'' Zei McGonogall. Ik klom op de tafel waar ik net nog had gezeten, en begon paniekerig rond te rennen.

=FAAL=

"Om degene weer terug te veranderen, is erg simpel. Je hoeft enkel de simpele spreuk 'Verto Vera' te gebruiken." De stem van McGonogall haalde me uit mijn gedachten. Ik hoorde ineens Draco hard piepen. Mijn bruine ogen richtten zich op hem. Hij klom op de tafel en begon paniekerig rond te rennen. Ik zuchtte. "Zenuwachtige fret." Murmelde ik. "Als je weer normaal wilt worden moet je even stoppen met rennen." Zei ik geïrriteerd. Om mij heen hoorde ik al een paar mensen de spreuk roepen. Ik richtte mijn toverstok op Draco en riep de spreuk ‘Verto Vera’. Ik zag hoe Draco zijn normale vorm weer kreeg. Ik keek weer terug naar het plafond. Maar mijn ogen richtten zich soms een paar seconden naar Draco, terwijl ik naar het plafond staarde. Ik richtte zich weer tot de professor toen ze weer begon te praten. ”Nu gaan jullie wisselen. Wie net in een dier was getransformeerd, gaat nu de andere transformeren.” Riep McGonogall luid. ”Ik kan echt geen seconden met hém nog uithouden.” Dacht ik. Mijn ogen richtten zich op de grijze vloer waar ik op stond. ”Nou, doe maar” Zei ik met een geïrriteerde stem.

Ik voelde me weer groeien, en voelde ook mijn staat verdwijnen. De witte vacht veranderde weer in een huid, en de rode ogen, werden weer grijs. Na een paar seconden lag ik midden op de tafel, op mijn zij. Ik keek naar Hermione die naar het plafond keek, en zuchtte. Opeens voelde ik dat ik mijn evenwicht verloor, en van de zijkant van de tafel viel. ''WAAH!" Riep ik kort. Ik plofte op mijn rug tegen de grond, en zei een beetje kwaad; ''au...'' Ik staarde even naar het plafond, tot ik McGonogall gezicht zag. ''Hard aan het studeren zie ik?'' Zei ze met een beetje kwade ogen Ik stond op, en dacht na over welk dier ik zou kiezen. ''Voordat je weer een raar dier uit kiest, zal ik er een kiezen.'' Zei McGonogall. Ik had zelf al een big verzonnen, maar jammer genoeg kon dat nu niet meer. ''Verander mevrouw.Granger maar in een zwaan, die heb ik vandaag nog niet gezien'' Zei ze met een kort knikje, waarna ze verder liep. Ook dát ngo! En zwaan... Oke dan? Ik concentreerde me op de spreuk en de zwaan, en zei; ''Vera Verto'' Opgelucht zag ik hoe de spreuk tewerk ging. Na een tijdje zag ik een witte zwaan staan. Ik was best wel een beetje trots op mezelf..

"Voordat je weer een raar dier uit kiest, zal ik er een kiezen.'' Hoorde ik de stem van de professor, achter mij. Ik draaide me om. ''Verander mevrouw Granger maar in een zwaan, die heb ik vandaag nog niet gezien." Zei McGonogall, met een kort knikje, tegen Draco. Ik vond zwanen altijd al een beetje enge beesten. Ze konden zo je arm breken als ze boos waren, of een been. Toen de professor weer wegliep, staarden mijn ogen weer naar de vloer. Oke, joepie, zometeen word ik dus een zwaan. Ik hoorde achter mij de stem van Draco. "Vera Verto" Ik voelde hoe ik kromp, totdat ik het formaat had van een zwaan. En voordat ik het wist, had ik veren, een snavel, en een lange, witte nek, en oranje zwemvliezen. Het voelde raar om ineens zwemvliezen te hebben. Ik verloor een beetje mijn evenwicht, zwemvliezen waren echt niks voor mij. Ik zag in Draco's grijze ogen dat hij wel trots was op zichzelf. "Nou, je kan me nu wel terug veranderen, hoor" Dacht ik bij mezelf. Ik keek op toen ik McGonogall's stem hoorde. "En nu moeten jullie je partner weer terug veranderen." Riep ze luid. Ik draaide me naar Draco. En hield mijn hoofd schuin. Om aan te geven dat hij me nu wel terug kan veranderen, die zwemvliezen begon ik echt zat te worden. Ik wachtte totdat Draco mij weer terug ging veranderen naar gewoon mezelf.

Laatheid xd

Ik grijnste naar de zwaan die nu voor me stond. Ik zag dat ze weer terug veranderd wilde worden, en concentreerde me op de spreuk. 'Verto Vera' Zei ik, en keek toe hoe ze weer terug veranderde. Opeens hoorde ik naast me een beetje geknaag. Ik keek omlaag, en zag een vette grote rat aan mijn been strijken. Ik gilde zo hard ik kon, en rende het klaslokaal uit. Na een minuut keek ik angstig om het hoekje van de deur, en zag iedereen me keihard uitlachen. Ik begon te blozen, en verschool me weer achter de deur.

Ik zag hoe Draco z'n stok op mij richtte, en de spreuk Verto Vera uitsprak. Langzaam begon ik te groeien tot m'n eigen formaat. Ik zag hoe mijn vleugels weer veranderde in armen, en daarna de rest. Ik was blij dat ik gewoon weer mezelf was. Ik zag hoe een meisje, links van mij, ook weer terug veranderde in een mens. Het zag er best wel spectaculair uit om dat zo te zien. Ineens hoorde ik Draco keihard achter me gillen, mijn oren deden ervan pijn. Met een ruk draaide ik me om. Als eerst dacht ik dat er een monster Draco aanviel, maar toen zag ik een bruine rat, die aan de jongen zijn been strijkt. Serieus? Waarom zou Draco Malfoy bang zijn voor een rat? Ik zag hoe hij de klas uit rende. Ik kon mijn lach bijna niet verbergen. Het was een heel grappig gezicht. De rat sprintte naar een klein gaatje in de muur. Na een minuut zag ik Draco angstig om het hoekje van de deur kijken, en de hele klas begon nog harder te lachen. Ik zag hem blozen, en snel weer verscholen achter de deur. "Mevrouw Granger, kun jij meneer Malfoy even terughalen? Ik wil veder met de les." Zei McGonogall. Ik zuchtte, en toen liep ik naar de deur waar Draco verstopt zat. Ik grinnikte een beetje. "Ik moest je terug roepen van de professor, en sinds wanneer ben jij bang voor ratten?" Zei ik. Maar ik wachtte niet op antwoord, ik draaide me om en liep weer terug naar m'n plek. Soms voelde ik me zo raar bij Draco, ik had geen idee wat het was. Ik ergerde me rot aan hem, misschien was dat het?

Ik zat al een tijdje achter de deur, toen ik opeens Hermione naast me zag staan. "Ik moest je terug roepen van de professor, en sinds wanneer ben jij bang voor ratten?" Ik keek haar kwaad aan. 'Ik ben niet bang voor ratten. Ik... Laat ook maar.' Geërgerd liep ik de klas weer in. Ik keek om naar de andere Slytherinstudenten, die me spottend aankeken. Ik draaide mijn hoofd weer om, en ging aan mijn tafel zitten. Soms kon ik mezelf wel slaan. Ik keek even naar de plek waar ik de rat net had gezien, en deed alsof ik diep in mijn boek verdiept zat, wat natuurlijk niet waar was, zodat ik de kinderen die om me heen zaten te gniffelen niet aan hoefde te kijken.