Ouch... -open voor een girl :)-

Met nijdige passen liep ik naar de planken waar de bezems lagen. Ik had mijn quidditchpak al aan, en wilde er dus zo snel mogelijk aan beginnen. Ik griste met een nijdige zwaai mijn bezem van de bonvenste plank, maar maakte een misstap waardoor er allemaal spullen op de grond kletterde. ''Shit'' Mompelde ik. Ik gaf een nijdige schop tegen de spullen en stampte weg. Een paar leerlingen keken me verbaast na toen ik kwaad door de gangen holde. Ik keek met een spottende blik terug, en rende toen naar buiten. Eindelijk, daar was het Quidditch veld. Ik sprintte er heen, en plofte even op het gras. Toen ik weer een beetje op adem was gekomen, zette ik mijn linkerbeen over de bezem, en leunde ik naar voren. Gelijk schoot ik de lucht in. Ik vloog even een rondje rond een toren en ging bijna steil omhoog de wolken in. Opeens begon mijn bezem raar te doen. Hij zwiepte gevaarlijk rond, en ik viel er bijna van af. Ik begon wat lager te vliegen, maar toen maakte de bezem een kleine salto waar ik niet op voorbereid was. Ik zwiepte er ruw van af, en had me nog maar met een hand vast. ''Shit!'' Riep ik geschrokken. Ik probeerde me met alle kracht nog vast te houden, maar ik was al te laat. Met een grote snelheid viel ik naar beneden, en met een plof kwam ik op het gras terecht. Ik opende na een tijdje weer mijn ogen, maar toen ik mijn arm probeerde te bewegen, schoot er een ellendige pijn door mijn schouder. Ik legde mijn hoofd weer neer, en bleef creperend van de pijn midden op het veld liggen.

Het was een goede dag voor een beetje oefening op mijn bezem. Het was niet te koud en niet te warm. Toen ik wat jonger was speelde ik vaak Quidditch met mijn broers en zussen en hun vrienden. En de try-outs van het team van Ravenclaw zaten er weer aan te komen en ik wilde heel graag in het team komen als Keeper. Dus een beetje oefening kon geen kwaad. Ik liep over het paadje richting het speelveld met mijn paardenstaart achter me zwiepend, die ik had vastgebonden met een blauw lint. Ik had een spijkerbroek aan, twee shirts, één met lange mouwen en één met korte mouwen waarop stond 'magie zit in het leven' en sneakers. In mijn rechterhand had ik mijn spiksplinternieuwe bezem die ik van mijn familie had gekregen begin dit schooljaar. Ik had nog geen kans gehad om erop te vliegen, dus die kans greep ik nu. Ik was vlakbij het veld toen ik iemand "shit" hoorde roepen. Ik rende naar de opening naar het midden van het veld en zag iemand op de grond liggen. Toen ik beter keek zag ik dat het Draco Malfoy was uit Slytherin. Gelijk was ik een beetje bang. Die jongen had een uitstraling waardoor ik allemaal kriebels kreeg. En zelfs lag hij daar op de grond, er liepen alsnog rillingen langs mijn ruggengraat. Ik stond te discussieren met mezelf om hem te helpen maar ik durfde niet. Toen schoot er door mijn hoofd : als je een goede heks wilt zijn moet je je angsten overwinnen. In ieder geval, dat is wat mijn moeder altijd zei tegen me als ik bang was. Ik stapte op mijn bezem en vloog naar beneden, naar waar Draco lag. Ik landde veilig op de grond, stapte af en liep behoedzaam naar hem toe, nog steeds bang, en knielde naast hem neer. Ik vroeg waar het zeer deed zodat ik hem misschien kon oplappen. Ik wist namelijk wel wat spreuken die konden helpen door alle boeken die ik heb gelezen over geneeskunst.

Opeens zag ik een meisje met rood haar aan komen vliegen. Nee he. Dacht ik. Ze had en t-shirt aan met een zin erop. Ik kon het niet goed lezen, aangezien er een soort waas van pijn voor mijn ogen dwaalden. Ik dacht even na, en bedacht me dat het Nyssylynn uit Ravenclan was. Ik had wel eens les gehad met haar. Ze vroeg me waar ik pijn had, maar ik gaf geen antwoord en keek alleen pijnzend de andere kant op. ''Ik heb je hulp niet nodig. Het gaat best'' Snauwde ik. Ik probeerde op te staan, en mijn bezem te pakken, maar toen ik één stap had gedaan, viel ik op mijn knieén. Mijn gezicht vertrokken van de pijn. ''Weet je, gaat het niet'' Knarste ik. Ik haatte het dat ik dit moest doen, maar anders zou ik nergens heen kunnen. ''Mijn schouder is gebroken'' Zei ik met een nog steeds vertrokken gezicht. Ik deed echt niet aardig ofzo. Als mijn arm beter was, ging ik er gelijk vandoor.

Ik zag dat hij de andere kant opkeek, waarom weet ik niet. "Ik heb je hulp niet nodig. Het gaat best," snauwde hij tegen me. Ik had ook niet anders van hem verwacht. Draco stond op en pakte zijn bezem, maar met veel moeite. Nadat hij een stap had gezet viel hij van de pijn op zijn knieën. Ik kon zijn gezicht niet goed zien, maar volgens mij deed het heel erg veel zeer. "Weet je, het gaat niet," bekende hij. Ik glimlachte een beetje in mezelf. Draco die pijn heeft : hilarisch. Die bewaar ik voor thuis. "Mijn schouder is gebroken," aan zijn stem te horen deed het echt heel erg veel pijn. Ik pakte mijn staf en wees naar zijn schouder met de punt ervan. Ik mompelde een spreuk en wachtte even. Ik zou hem naar de ziekenzaal brengen. Ook al was zijn schouder al genezen, gewoon even voor de chek. Hij was nog niet van me af.